یلــــــدا واژه ای سریانی است
                     به زبان تازی تولد و میلاد
                              و به زبان پارسی زایش است 

و این آخرین شب پاییز ،
و نخستین شب زمستان                                      
                       یا آغاز چله بزرگ
                      و درازترین شب سال می باشد

این شب نزد ایرانیان گرامی است و برای دوری از نامبارکی آن رابا جشن و سرور همراه می کنند
          ایرانیان شب و تاریکی را نماد اهریمن و روز و روشنایی را نشان اهورامزدا می دانستند                 چون پس از شب یلدا روزها کم کم بلند و شبها کوتاه می شوند ، آن راچیرگی روشنایی برتاریکی و تباهی ، و پیروزی اهورامزدا بر اهریمن به شمار می آوردند

واژه یلدا به زبان پارسی به معنای زایش است بنا به آنچه در تاریخ و فرهنگ ها آمده، در اصل جشن پیدایش میترا یا مهر بوده است که در دنیای آیین مسیح آن را با میلاد حضرت عیسی برابر کردند و در سده چهارم میلادی آن را هنگام زایش عیسای مسیح قرار دادند. برخی به این باورند که واژه یلدا نام یکی از چاکران حضرت عیسی بوده است 

رومیان باستان روز یکشنبه را ویژه ی خورشید دانسته و پاک می شمردند (آیندگانِ رومیان که مسیحیان هستند این روز را جشن گرفتند)بزرگترین جشن مهر در 25 دسامبربود ، که زادروزمهر گمان می شده است و کوتاهترین روز سال بوده است

در شب « یلدا » نخستین شب زمستان یا شب پایانِ ماه آذر که بلندترین شب سال است رومیان مهرپرست گمان می کردند که دیگر خورشید از افق مشرق سر بر نخواهد آورد

بدین خاطر چون دیدند فردای آن روز با وجود درازی شب باز خورشید سر برآورد از این رو آن روز را زادروز مهر پنداشتند و جشن گرفتند و این جشن را «ناتالیس انویکتیوس یعنی جشن خورشید دادگری » می گفتند

در ادب پارسی نیز نویسندگان و سرایندگان، بلندی زلف یار و سیاهی خال رخسار و درازی دوری های دلدار را به شب یلدا مانند کرده و می کنند  

 

   

نوشته شده در چهارشنبه 89/5/6ساعت 3:32 عصر توسط نسیم بانو نظرات ( ) | |