یلدا نام فرشته ای است.با تن پوشی از شب و دامنی از ستاره.

یلدا نرم نرمک با مهر امده بود.با اولین شب پاییز امده بود و

هر شب ردای سیاهش را قدری بیشتر بر سر اسمان می کشید

.تا ادم ها زیر گنبد کبود ارام تر بخوابند.

 

یلدا هر شب بر بام اسمان و در حیاط خلوت خدا راه می رفت و

لابه لای خواب های زمین لالایی اش را زمزمه میکرد.

گیسوانی در باد می وزید و شب به بوی او اغشته می شد. 

یلدا شبی از خدا پاره ای اتش قرض گرفت.اتش که می دانی،

همان عشق است.یلدا اتش را در دلش پنهان کرد تا شیطان انرا ندزدد.

اتش در وجود یلدا بارور شد.

 

فرشته ها به هم گفتند:"یلدا ابستن است.ابستن خورشید.

و هر شب قطره قطره خونش را به خورشید می بخشد و

 شبی که اخرین قطره را ببخشد دیگر زنده نخواهد ماند."

 

فرشته ها گفتند: فردا که خورشید به دنیا بیاید، یلدا خواهد مرد. 

یلدا همیشه همین کار را می کند؛میمیرد و به دنیا می اورد.

یلدا افرینش را تکرار می کند.   عرفان نظر آهاری

نوشته شده در سه شنبه 89/9/30ساعت 3:20 عصر توسط نسیم بانو نظرات ( ) | |