نیاز به طی طریق و عبور منزل به منزل عاشق دارد و مقدمات می‌خواهد و کاری کارستان،

 اما صحبت از عشق مجازی یا عشق انسانی یا عشق زمینی است که

 در روزگاری در نوع خودش مقدس بود و بعضاً مقدمه عشق واقعی هم خوانده می‌شود.

عشق در معنایی، از خود گذشتن و سوختن در راه معشوق معناشده است.

عاشق همه چیز را برای معشوق می‌خواهد. می‌سوزد و دم بر نمی‌آورد. اما حالا گویا معنای عشق دارد تغییر می‌کند.

کسانی خود را عاشق می‌خوانند که نه مبانی آن را می‌دانند و نه معنایش را فهمیده‌اند.

 آدم بعضی وقت‌ها از این‌که عده‌ای خود را عاشق معرفی کنند، دلش برای عشق می‌سوزد.

می‌خواهد با قمه و کارد یا اسید به خواسته‌اش برسد و می‌گوید: «به‌خاطر عشق»!

 و در این بلبشویی که به نام عشق تمام می‌شود، جوانمردی و پهلوانی هم رنگ می‌بازد.

راستی چرا این‌گونه شده‌ایم؟! مشکل از کجاست؟

 از مدرسه است که در آن با معنای زیبا و مقدس عشق آشنا نشده‌ایم،

 معلمی نیست که برای مان از عشق‌های حقیقی سخن بگوید؟! یا اشکال در خانواده است؟!

 راستی کجایند پدربزرگ‌ها و مادر بزرگ‌هایی که از عشق‌هایی مانند فرهاد و شیرین، خسرو و شیرین،

ویس و رامین و بیژن و منیژه برای مان قصه بگویند؟!

.عشق یک حقیقت است که از هر سوی به واقعیت نزدیک می‌شود. یک نیرو نیست بلکه توان می‌بخشد.

زمانی‌که یک نیرو در یک جهت قرار می‌گیرد یک جاذبه به وجود می‌آید که با دفع و جذب سروکار دارد

 اما عشق جذب و دفع نمی‌شناسد. عشق رسیدن و در عین حال نرسیدنش یک نوع سوختن

 و در نهایت ساخته شدن است که در هر شرایطی به وجود نمی‌آید.

عشق جایگاه دل را خراب و ویران می‌کند اما آرام و آهسته می‌سازد.

مردمان سرزمین عشق هستیم. ساز عاشقی را خوب می‌دانیم اما نوازنده‌ ماهری نیستیم.

 در سرسبزی پارک‌های شهر یا کوچه‌های شهرمان قدم می‌زنیم به یاد بهار عشق‌های گذشته،

دل می‌سوزانیم. درگذشته بسیار می‌شنیدم که واسطه‌ها برای دیدار معشوق، دل به اشک عاشق می‌سپارند.

 
شاید مفهوم عشق گم و گمراه شده که جوانان بسیار ساده، دل به پرده‌های شوم بسته‌اند.

 بیژن سیاهی چاه را، به روی عشق منیژه نمی‌بیند.

 حال جوان امروز، چرا نیاز خود را در تخریب عواطف دیگری می‌بیند؟

 در ریزش افکار جوانان پایه‌های منسجم آینده فرو می‌ریزد.

 در خلأ‌های عاطفی است که اعتیاد و فساد زیور می‌شود و نمی‌توان این درد را از یک جوان به ظاهر عاشق، برید.

دیگر بزرگان و باتجربه‌ها، نقش گذشته را ندارند.

 این یک معضل نیست ریشه نیمی از آفت هاست که پنهان و نا‌مطمئن به آن نگاه می‌شود.

 باید بپذیریم که الگوهای عشق واقعی را که ریشه در آموزه‌های دینی و فرهنگی ما دارد،

 فراموش کرده‌ایم. اما بجاست که مدیران فرهنگی در لابه لای برنامه‌های آموزشی،باور جوان عاشق را نادیده نگیرند.

 
در فیلم ها نشانه‌های عشق آشکار و زیبا تبدیل به یک مجموعه نازیبا ودلخراش شده است.

 نمی‌دانم شاید ورق زدن کتاب‌های ادبیات فارسی این روزها کمی وقت گیر شده است

 بی حوصله و کم تحمل شده ایم اما بسیار شایسته است که به سراغ تاریخ زیبایی عاشقی و

 مفهوم عشق در فرهنگ خودمان برویم و مجموعه‌های تلویزیونی از نمایش عشق داشته باشیم

 جامعه از عشق و با عشق سایه می‌سازد.

 ای کاش دلی به دلدار بسپاریم و یک به یک عاشق شویم تا همدیگر را دوست بداریم

نه این‌که داغ دیدارهای آتشین شویم و با کوهی از یخ شناوربمانیم.