من و دل آمده بودیم به مهمانی تو

                هر دو لبریز غزل غرق گل افشانی تو

دلکم عرض ادب کرد و همان گوشه نشست 

من همه محو دل و او همه حیرانی تو

شب شعری که به پا بود در آن صبح لطیف

برد ما را به تب خیس و غزلخوانی تو

من دچار تو شدم وقتی نگاهم کردی

دل گرفتار همان موسم بارانی تو

 

 چشم تو خلوت خوبی است اگر بگذارند

 

نوشته شده در یکشنبه 89/7/4ساعت 8:34 عصر توسط نسیم بانو نظرات ( یک ) | |