یلدا
نه شگفت اگر بگویی که مرا نمی شناسی بلی ای بلا تو شاهی و گدا نمی شناسی نه همین وفای ما را، که محبت و وفا را به خدا نمی شناسی ، به خدا نمی شناسی دل من شکستی آخر به نگاه خشمباری به خدا تو قدر دل را و مرا نمی شناسی گهری گرانبها را چو خَزَف فکندی از کف چه کنم تو را که طفلی و بها نمی شناسی به نگه شناختم من، که تو بی وفا حبیبی تو صفای مهربانان ز صدا نمی شناسی غم عشق و دردمندی ز نگاه بی زبانم به سزا شناس جانا، به سزا نمی شناسی نکنم سفر به شهری که در او صفا نباشد تو ولی سفر پرستی و صفا نمی شناسی مهدی اخوان ثالث پیکرتراش پیرم و با تیشه ی خیال یک شب تو را ز مرمر شعر آفریده ام تا در نگین چشم تو نقش هوس نهم ناز هزار چشم سیه را خریده ام بر قامتت که وسوسه ی شستشو در اوست پاشیده ام شراب کف آلود ماه را تا از گزند چشم بدت ایمنی دهم دزدیده ام ز چشم حسودان نگاه را تا پیچ و تاب قد تو را دلنشین کنم دست از سر نیاز به هر سو گشوده ام از هر زنی، تراش تنی وام کرده ام از هر قدی کرشمه ی رقصی ربود ه ام اما تو چون بُتی که بت ساز ننگرد در پیش پای خویش به خاکم فکنده ای مست از می غروری و دور از غم منی گویی دل از کسی که تو را ساخت کنده ای هشدار! زانکه در پس این پرده ی نیاز آن بت تراش بلهوس چشم بسته ام یک شب که خشم عشق تو دیوانه ام کند بینند سایه ها که تو را هم شکسته ام! نادر نادرپور کمی‌نشستی و با ماه گفت و گو کردی و عطر خاطره‌ها را دوباره بو کردی نفس گرفتی و ردِّ بهارِ گم‌شده را هوا چقدر به موقع گرفت، باران زد و تو چقدر غزل‌های ناب رو کردی دلم چقدر گرفته ست! کاش! می‌شد رفت»
کردی باز گرد ای خاطرات کودکی بر سوار اسب های چوبکی خاطرات کودکی زیباترند درس پند آموز روباه و خروس کاکلی گنجشککی باهوش بود تا درون نیمکت جا می شدیم کیفمان چفتی به رنگ زرد داشت مانده در گوشم صدایی چون تگرگ همکلاسیهای درد و رنج و کار کاش هرگز زنگ تفریحی نبود یاد آن آموزگار ساده پوش یاد آن گچها که بودش روی دوش ای معلم نام و هم یادت به خیر یاد درس آب و بابایت به خیر ای دبستانی ترین احساس من بازگرد این مشقها را خط بزن روزی گدایی به دیدن صوفی درویشی رفت و دید که او برروی تشکی مخملین در میان چادری زیبا که طناب هایش به گل میخ های طلایی گره خورده اند، نشسته است. گدا وقتی اینها را دید فریاد کشید: این چه وضعی است؟ درویش محترم! من تعریف های زیادی از زهد و وارستگی شما شنیده ام اما با دیدن این همه تجملات در اطراف شما، کاملا سرخورده شدم و با تو همراه شوم . با گفتن این حرف درویش بلند شد و به دنبال گدا به راه افتاد . او حتی درنگ هم نکرد تا دمپایی هایش را به پا کند من کاسه گداییم را در چادر تو جا گذاشته ام. من بدون کاسه گدایی چه کنم؟ لطفا کمی صبر کن تا من بروم و آن را بیاورم اما کاسه گدایی تو هنوز تو را تعقیب میکند در دنیا بودن، وابستگی نیست. وابستگی، حضور دنیا در ذهن است و وقتی دنیا در ذهن ناپدید میشود _ این را وارستگی میگویند لیلی شبی از وادی مجنون گذر کرد با گوشه چشمی به حال او نظر کرد مجنون در آن امواج غم حال خوشی داشت در گیرو دار عشق احوال خوشی داشت فریاد می زد از سرِ سوز و سرِ درد لیلای خود را یک نفس فریاد می کرد لیلی چو حال عاشق دیوانه را دید کوه دلش لرزید و سنگ خاره پاشید آمد سر او را ز روی خاک برداشت بر دامن پر مهر و گرم خویش بگذاشت گفتا بیا تا لحظه ایی آرام گیریم لختی بیاسائیم و از هم کام گیریم ! مجنون عاشق تا رخ آن ماهرو دید چون بید مجنون شانه های او بلرزید برخاست، سر برداشت از دامان لیلی گفتا مرا با خود رها کن جان لیلی من عاشق جان توام، لیلی همان است لیلی همان احساس پاک جاودان است اینجا تن واندام بازاری ندارد دیوانه با این کارها کاری ندارد ! لیلی به خود لرزید و پلکش بر هم افتاد بر غنچه ی رویش زلال شبنم افتاد یک لحظه مجنون گشت و مجنون را رها کرد او را رها در جذبه ای بی انتها کرد مجنون چو یک زورق به شط شب روان شد لیلی بر آن تابوت کوچک بادبان شد پارو زنان بر پهنه ی امواج راندند چشمان شب بر آن دو هاج و واج ماندند رفتند تا در گوشه ای تنها فتادند جانها گره خورده و از تن ها فتادند توفان شن آن شب بیابان را بپوشاند در گوشه ی شنزار باغ لاله رویاند آنجا دو تن با هم به زیر خاک می رفت یک جان "حق جو" جانب افلاک می رفت 
میان غربت نی‌زار، جست و جو کردی
«
«
و صورتت را در ابر‌ها فرو
"ابوالحسن صادقی‌پناه "
یادگاران کهن مانا ترند
درسهای سال اول ساده بود
آب را بابا به سارا داده بود
روبه مکار و دزد و چاپلوس
روز مهمانی کوکب خانم است
سفره پر از بوی نان گندم است
فیل نادانی برایش موش بود
با وجود سوز و سرمای شدید
ریز علی پیراهن از تن می درید
ما پر از تصمیم کبری می شدیم
پاک کن هایی ز پاکی داشتیم
یک تراش سرخ لاکی داشتیم
دوشمان از حلقه هایش درد داشت
گرمی دستانمان از آه بود
برگ دفتر ها به رنگ کاه بود
خش خش جاروی با پا روی برگ
همکلاسیهای من یادم کنید
باز هم در کوچه فریادم کنید
بچه های جامه های وصله دار
بچه های دکه سیگار سرد
کودکان کوچک اما مرد مرد
جمع بودن بود و تفریقی نبود
کاش می شد باز کوچک می شدیم
لا اقل یک روز کودک می شدیم
درویش خنده ای کرد و گفت : من آماده ام تا تمامی اینها را ترک کنم
بعد از مدت کوتاهی، گدا اظهار ناراحتی کرد و گفت:
صوفی خندید و گفت: دوست من، گل میخ های طلای چادر من در زمین فرو رفته اند، نه در دل من،
دلا دوباره شب دلگشای باران است
مرا به کوچه ببر، این صدای باران است
ولی نگاه ترم آشنای باران است
که عشق رهگذر کوچه‌های باران است
که روی شانه‌ی گل، جای پای باران است
| Design By : RoozGozar.com |
LinkDump
